Στασιμότητα

Ο κόσμος μου είναι μόνο αυτά που βλέπω στην καθημερινότητα, περιορισμένος στη γειτονιά μου, όπως στα χωριά στο μεσαίωνα ή στη σημερινή Ασία και Αφρική, έξω απ’ το δυτικό κόσμο με τις στραβοχυμένες πόλεις του, υποτίθεται ότι θα ανέπτυσσα έντονο φαντασιακό κόσμο διαβάζοντας λογοτεχνία, έτσι περίμενα, αλλά τώρα η φαντασία μου είναι κοκέτα και δε μου δίνει τίποτα, ίσως είναι για να με προστατέψει, είμαι προστατευόμενο ζώο σ’ ένα ζωολογικό κήπο και η φαντασία είναι η ζούγκλα. Ακόμη και τα όνειρά μου αρχίζουν να μοιάζουν με τη ζωή μου. Τελικά παίρνω αυτό που θέλω. Με στεναχωρούσαν όσα δεν καταλάβαινα, τα χρώματα, τη σημασία τους, οι όμορφοι άνθρωποι, τα λεφτά, τα σουρεαλιστικά ποιήματα, η πολιτική, όλα εξαφανίστηκαν ή τα εξαφάνισα. Τώρα φοβάμαι αυτή την έρημο που ζω, γιατί δεν υπάρχει κάτι να με κάνει να χαίρομαι και κάθομαι χεσμένος απ’ το φόβο για τα μικρόβια και για το μέλλον, σκέφτομαι μόνο ότι πήρα λάθος δρόμο, δεν έπρεπε να παραιτηθώ από τόσα πράγματα, αλλά να πολεμήσω για να τα κερδίσω, το θεωρούσα ευφυές να αποφεύγω την αντιπαράθεση και δεν υπάρχει χρόνος πια για ν’ αλλάξω, ίσως να μπορούσα αν το ήθελα, αλλά δεν έχω κίνητρο, δε νιώθω πια αγάπη σχεδόν από πουθενά, μόνο αυτή που κερδίζουν οι ξένοι που είναι καλύτεροι από ‘μένα.