Πείραμα

Δεν είναι συζήτηση με τον εαυτό μου. Είναι κάπως σα να υπάρχουν άπειρες γεννήτριες συζητήσεων, το πρόβλημα είναι να εστιάσεις σε μια. Να είναι η επίσημη συνοδός σου για το σημερινό σόου. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Αλλά, μπορούμε να σκεφτούμε ότι η σκέψη σκέφτεται εμάς. Είναι πιθανό να αδιαφορήσει, γιατί έχει κάθε δικαίωμα. Και μένω ένα θέμα που είναι απλά πιθανό. Γίνομαι από πραγματικός, ιδέα, όχι απουσία, μερικές εκδοχές μου, σα διαφορετικές οπτικές γωνίες, φλασάρουν στο υποαιθερικό σενσομάτικ, αλλά και τι να πούμε όταν και για εμένα τον ίδιο ξέρω μόνο κάποιες εκδοχές. Φυσικά, όμως, εγώ τις προτιμώ να γίνονται πραγματικές πιο συχνά, γεμίζοντας τη συνείδησή μου. Σήμερα, η αγαπημένη μου ήταν να βλέπω τη μορφή μου σαν κάτι εντελώς ξένο, στεκόμουν ανάμεσα στους θεατές της συναυλίας, η μουσική ήταν πολύ δυνατή, αλλά ό,τι με απασχολούσε λίγο είχε να κάνει με αυτό τον τύπο που στεκόταν εκεί. Ήμουν απασχολημένος με την εμπειρία, δε χρειαζόταν ν’ απασχολήσω και το σώμα μου για να κάνει κάτι.

Πλέον η πραγματικότητα χωρίζεται στην παρατήρηση και στη δημιουργία. Αυτή τη στιγμή δημιουργώ κάτι γραμματάκια και σκέφτομαι πως ο γραφικός μου χαρακτήρας βελτιώνεται, κάπως, με τα χρόνια. Δημιουργώ φράσεις που περικλείουν μέσα τους το νόημα που μπορώ να βγάλω απ’ το «τώρα». Δεν είναι απλή παρατήρηση και καταγραφή. Αυτά συνέβησαν νωρίτερα και χαίρομαι για την εμπειρία που έζησα, όπου επιτέλους βγήκα απ’ το σπίτι λίγο.