Ποτάμια

Ποτάμια, μπαίνω στη ροή του ενός, η συνήθεια παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά βλέπουμε ότι δεν είναι το απόλυτο κενό, αυτό με κάνει να σαστίζω λίγο, σα να προσπαθώ ν’ ανέβω σ’ ένα τρένο που κινείται, στην αρχή ήταν, ας πούμε, μια τίγρη που έκλεβε όλα τα φαγητά και «όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να τη σκοτώσουν», η αρχή της σημειολογίας, από εδώ μέχρι την οργάνωση του κράτους με το πρωτόκολλο βασισμένο στη θεατρικότητα δεν ήταν παρά διαδικαστικό θέμα.

Αλλά δε μπορώ να μένω καθόλου στη γνωστή ρητορική, τη διαποτισμένη με τον κοινό νου, αν η γλώσσα είναι αυτό που νομίζω ότι είναι και τα λόγια μας έχουν σχέση με την πραγματικότητα, τότε τι;

Όλοι παρατηρούν και εκφράζουν το αποτέλεσμα αυτών των παρατηρήσεων. Το πιο εντυπωσιακό είναι όταν κάποιος γνωρίζει την ανθρώπινη ψυχή. Δε διαφέρει σε κανένα, είναι κάτι το οικουμενικό. Όλες οι τάσεις είναι παρούσες, απλά άλλες είναι στην επιφάνεια, ενώ άλλες στο βάθος. Σε αυτό το σημείο, η έννοια της «μιας αλήθειας» που σκεφτόμαστε συχνά δε φαίνεται να ισχύει. Η ηθική μοιάζει κάτι το αυθαίρετο, μια ηθικολογία μόνο. Καθορίζεται μόνο ad hoc. Δεν είμαι σίγουρος ότι στ’ αλήθεια μ’ ενδιαφέρει αν κάτι είναι δυσάρεστο για κάποιον, όταν είναι ευχάριστο για ‘μένα. Κοιτάω να μεγιστοποιήσω το όφελος που έχω. Βέβαια, μπορούμε να καταλάβουμε πως η αρχή της απόλαυσης ίσως δεν είναι επαρκής για να αποκομίσουμε όσα θα θέλαμε από τη ζωή. Αναρωτιέμαι τι άλλο χρειάζεται. Νομίζω ότι το έχουμε βρει: Viagra.

Το έλλογο στον άνθρωπο διαχειρίζεται τον πλούτο του. Ακόμη κι ένα ζώο μπορεί να καταλάβει αυτή την έννοια. Απλά τα συμπαθή αυτά πλάσματα δε μπορούν να πάνε μακριά. Οι άνθρωποι κάνουνε απίστευτα ταξίδια. Μέσω αυτής της οικονομίας των αισθήσεων.