Κάπου εδώ γύρω γυρίζει
ακολουθώντας τις τηλεφωνικές γραμμές
και τις γραμμές στην παλάμη της
Είναι εδώ για να κάνει το καλό
τα μάτια της είναι τα όρια
που ακροβατώ.
Ξέρει τη ζωή
κι εγώ είμαι απλά ένας νάρκισσος
που θάβει τα λόγια του
για να κρύβονται
απ’ τον άσχημο κόσμο
η αγάπη για την μοναδικότητα
επιβιώνει και δίνει το ρυθμό
αυτόν που ξέχασαν
και στοιχειώνει τα όνειρά τους.

Ώρα για αναπνοές
και ένα νεύμα που απευθύνεται
στον εαυτό μας.

Μπορείς να διαπιστώσεις
σε ώρες που θεωρείς χαμένες
ότι δεν υπάρχει το μέσα και το έξω
η γνώση σου θα αυξηθεί
η βλασφήμια θα γίνει αρεστή
όταν θα πολεμάς τον πορτιέρη
που σου κόβει το δρόμο
για την απώτατη Θούλη
και η τέχνη θα είναι ζωή.

Έχω στο νου μου
να κινηθώ προς τη σωστή κατεύθυνση
που είναι σχεδόν πάντα
η αντίθετη απ’ αυτή που θα πήγαινα.
Δε με συμφέρει να δω και τα πράγματα
όπως ακριβώς είναι
αλλά ούτε όπως δεν είναι
αν και είναι μεγάλος πειρασμός.
Θα ήθελα να κάνω αυτό που μου αρέσει
και να πληρώνομαι
αλλά δε νομίζω να σε πληρώνουν
για να χαζεύεις τηλεόραση
και αυτό είναι απόδειξη ότι δε
μπορούμε να έχουμε όσα θέλουμε.

-Αύριο είναι μια καινούρια μέρα
θέλω να τη χαρώ στο έπακρο
να παραμείνω ενθουσιώδης-

Έχω στο νου μου
να κινηθώ προς τη σωστή κατεύθυνση
ο κόσμος δεν υπάρχει
για να κυνηγάμε οπτασίες
είναι περισσότερο για να πατάς κουμπιά
παρά για να διασκεδάζεις.
Να βρεις μια δουλειά, να απολύεις, να σ’ απολύουν
να απορρίπτουν το βιβλίο σου
και να μην ξέρεις τι έκανες λάθος.
Υπάρχουν μερικά πράγματα που ξέρω
στ’ άλλα θα έκανα πολλά λάθη
καλύτερα να παραμείνω χαρούμενος
έχω ξεχάσει την τελευταία φορά που ήμουν αληθινός
αλλά δε σημαίνει ότι δεν έχω τις αρχές μου.

Ο χρόνος φεύγει μέσα απ’ τα χέρια μου
ψάχνω τη μαγεία με αισθήσεις και νου
βρίσκω μια υποψία κάπου
αλλά κατά κανόνα είναι μόνο λίγες στιγμές
ξεθυμαίνει τόσο γρήγορα
και δε θυμάμαι καν σαν τι να ήταν
και δεν ξέρω πως να το ξαναβρώ

Μου αρέσει να ζω με συναισθήματα
λέω ότι είμαι άνθρωπος έτσι
και όχι κοιτώντας το κενό
πάντα θεωρούσα προσβολή να χρησιμοποιώ τη νοημοσύνη μου
αλλά συχνά δεν υπάρχει τίποτε άλλο
καμιά έμπνευση θεόσταλτη
που να κάνει τις ιδέες μου αποδεκτές

Ήχοι και μουσική

Μέσα από τους μύθους, ολοκληρώνεται η τέταρτη εποχή μου. Παύω την αριστοτεχνική μου αναβλητικότητα, διατρέχοντας τη μνήμη των ακριβών στιγμών. Χωρίς περιεχόμενο, μόνο γεύση και ασκήσεις υπομονής. Μαζί με εποχές και περιοχές και όνειρα. Διατρέχοντας. Είμαστε μια μικρή χώρα, ακριβώς όπως στα όνειρά μου. Με μια βέσπα καλύπτεις όλη την περιοχή της αναβλητικότητας. Αναμασάς την αριστοτεχνική τσίχλα της φλυαρίας. Πάρε μας μαζί σου, να είμαστε μόνο περιεχόμενο και μύθοι και ενδελέχεια. Εύκρατο κλίμα και πίστη και εκστατική βόλτα με βέσπα. Μυρίζω τα δέντρα που βρίσκονται κάπου εκεί έξω και γλυκιά γεύση ψαριού. Γλυκιά φλυαρία των καφενείων και εδέσματα και χωρίς περιεχόμενο. Χαμηλά φώτα, πεζόδρομος με λίγο Αθήνα στη Σαλονίκη. Πάντα η δική μου άποψη, ήχοι και μουσική με χαμηλά φώτα και γεύση. Πίστη και υπομονή και μύθοι, στη Θεσσαλονίκη.

Βγαίνοντας

Σινιαρισμένος σαν πρωινό όνειρο
σ’ ένα συννεφάκι προσωπικό
κατεβαίνω τις σκάλες της ρουτίνας
δρασκελάω το κατώφλι της πλήξης
Ξέφυγα επιτέλους απ’ όλα όσα
φωνάζουν τα δελτία ειδήσεων
ελπίζω να τα καταφέρουν
και χωρίς εμένα να κοιτάω
Αντι φέισμπουκ και τουίτερ
ζύθος και σιγαρέττα
άλλη μια βραδιά χωρίς σχέδιο
αλλά τώρα είναι διαφορετικά
χαίρομαι και μόνο που ξέφυγα
και θ’ αλλάξω παραστάσεις
μαθαίνεις να εκτιμάς τα πράγματα
όταν την ανία χορτάσεις

Όταν πλησιάζω κάτι αληθινό

Όταν πλησιάζω κάτι αληθινό
χάνω τον εαυτό μου
μπορεί να είμαι με παρέα
αλλά νιώθω μόνος
δε βρίσκω κανένα έρεισμα
Τίποτα δεν έχει σχέση μ’ εμένα
όλα όσα ασχολούμαι με τις ώρες
είναι πιο αδιάφορα
απ’ ότι η άμμος στην Αραβία

Όταν πλησιάζω κάτι αληθινό
δεν τα καταφέρνω
και στεναχωριέμαι
δε μπορώ να μιλήσω
δε βρίσκω τίποτε να πω
είμαι τελείως βαρετός
και αυτή η συνειδητοποίηση
μου στοιχίζει. Είναι σαν
συνολική απόρριψη

Όταν πλησιάζω κάτι αληθινό
με νοιάζει μόνο τι κρύβεται
πίσω απ’ τα φαινόμενα
και τις συμπεριφορές
γιατί όλα αποτυγχάνουν
ο κόσμος μου γκρεμίζεται
και μπορώ να δω από πίσω
συμμορίες, γραπτούς νόμους
και άγραφους
και την άγνοιά μου

Όταν πλησιάζω κάτι αληθινό
μετά θέλω ξεκούραση

Φιλοδοξίες

Αυτό σκέφτομαι συχνά
ότι αν όλα εξαρτώνταν από ‘μένα
θα ζούσαμε όλοι στον παράδεισο
βασικά, θα ήταν περισσότερο
ο «δικός μου» παράδεισος
οι άλλοι μπορεί να μην τον
έβρισκαν τέλειο
οπότε τελικά παίζει ρόλο
και πόσα μπορείς να φανταστείς
να μη μας λείπει τόσο ο ρεαλισμός
αλλά η ονειροπόληση

Η σκέψη που φτερουγίζει πιο γρήγορα απ’ το φως

Θέλω άρα υπάρχω
κι έτσι παίρνω μπρος
βάζω λάδι στη σαλάτα
είναι ιδιαίτερα στιλπνή
σαν ένα γλυπτό του Μπερνίνι
και σα να περνάω τις μέρες μου
δίπλα σε μια λίμνη
παρατηρώντας τις πάπιες
σα για να με διδάξουν κάτι

Φανταστικές εκβάσεις

Μπορεί να υπάρχει άγνοια που μας κρατάει πίσω, αλλά και όταν γίνει γνώση υπάρχουν άλλα προβλήματα. Καθετί καινούριο που μαθαίνουμε πρέπει να ταιριάξει με την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο και δεν είναι δεδομένο ότι θα συμβαίνει. Μάλιστα, τα περισσότερα πράγματα τα μαθαίνουμε αποσπασματικά. Η λογική δε δέχεται τις αντιφάσεις, αλλά στην κοινωνία είναι ένα συχνό φαινόμενο. Μαθαίνουμε με τον καιρό να δείχνουμε περισσότερη ανοχή, αλλά και η κρίση παίζει σημαντικό ρόλο.

Μπορείς να είσαι πολύ ανεκτικός ή όχι. Μπορείς να μιλάς ή να σωπαίνεις. Να μερικές επιλογές που υπάρχουν σχεδόν κάθε στιγμή.

Λένε πως η ανθρωπότητα ψάχνει ένα συστημα όπου οι άνθρωποι δε θα χρειάζεται να είναι καλοί. Η καλοσύνη είναι που γεννάει τις περισσότερες υποψίες ότι πίσω της κρύβεται η υποκρισία.

Δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με την άγνοια και το σκοταδισμό. Αυτό τον καιρό είμαι σε ένα στάδιο, έτσι μοιάζει, όπου συνέχεια προσπαθώ αυθόρμητα να μαντέψω την έκβαση των γεγονότων. Δεν είναι ιδιαίτερα παράξενο, μπορούμε να σκεφτούμε ότι όλοι κάνουν εικασίες, βασισμένες σε λογικές διεργασίες. Αλλά το παρατηρώ σ’ εμένα γιατί γίνεται τελείως μηχανικά, η στάση μου απέναντι σε όλα τα γεγονότα, είναι ενός εξυπνάκια που θέλει να δείξει ότι τα ξέρει όλα.

Για ένα διάστημα η απόφανσή μου υποβάλλονταν από την απαισιοδοξία και μάλλον ήταν ενδεικτικό της ψυχολογικής μου κατάστασης. Τώρα τολμάω να κάνω και αισιόδοξες προβλέψεις, κάτι ακόμη και πέρα απ’ την ισοπαλία, ακόμα και νίκες. Είναι φανερό ότι έχω δώσει στον εαυτό μου την αποστολή να βρει τους μηχανισμούς που επηρεαζουν τη διάθεση, για να μπορώ να έχω ενέργεια και να αξιοποιώ τις καλύτερες εμπνεύσεις μου. Μπορώ να δω ότι εχθρός μου είναι η ανοησία και βοηθός μου η εξυπνάδα. Υπάρχουν και τα δύο στον εαυτό μου. Από το σημείο που βρίσκομαι τώρα, θα έλεγα ότι ανοησία είναι όλες οι σκέψεις που δεν οδηγούν σε κάποιο νόημα υψηλότερου επιπέδου, αλλά μένουν μόνο παρατηρήσεις που δεν εξηγούν τίποτα.

Πείραμα

Δεν είναι συζήτηση με τον εαυτό μου. Είναι κάπως σα να υπάρχουν άπειρες γεννήτριες συζητήσεων, το πρόβλημα είναι να εστιάσεις σε μια. Να είναι η επίσημη συνοδός σου για το σημερινό σόου. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Αλλά, μπορούμε να σκεφτούμε ότι η σκέψη σκέφτεται εμάς. Είναι πιθανό να αδιαφορήσει, γιατί έχει κάθε δικαίωμα. Και μένω ένα θέμα που είναι απλά πιθανό. Γίνομαι από πραγματικός, ιδέα, όχι απουσία, μερικές εκδοχές μου, σα διαφορετικές οπτικές γωνίες, φλασάρουν στο υποαιθερικό σενσομάτικ, αλλά και τι να πούμε όταν και για εμένα τον ίδιο ξέρω μόνο κάποιες εκδοχές. Φυσικά, όμως, εγώ τις προτιμώ να γίνονται πραγματικές πιο συχνά, γεμίζοντας τη συνείδησή μου. Σήμερα, η αγαπημένη μου ήταν να βλέπω τη μορφή μου σαν κάτι εντελώς ξένο, στεκόμουν ανάμεσα στους θεατές της συναυλίας, η μουσική ήταν πολύ δυνατή, αλλά ό,τι με απασχολούσε λίγο είχε να κάνει με αυτό τον τύπο που στεκόταν εκεί. Ήμουν απασχολημένος με την εμπειρία, δε χρειαζόταν ν’ απασχολήσω και το σώμα μου για να κάνει κάτι.

Πλέον η πραγματικότητα χωρίζεται στην παρατήρηση και στη δημιουργία. Αυτή τη στιγμή δημιουργώ κάτι γραμματάκια και σκέφτομαι πως ο γραφικός μου χαρακτήρας βελτιώνεται, κάπως, με τα χρόνια. Δημιουργώ φράσεις που περικλείουν μέσα τους το νόημα που μπορώ να βγάλω απ’ το «τώρα». Δεν είναι απλή παρατήρηση και καταγραφή. Αυτά συνέβησαν νωρίτερα και χαίρομαι για την εμπειρία που έζησα, όπου επιτέλους βγήκα απ’ το σπίτι λίγο.

Η νωχελικότητα της αποδοχής

Ξαπλώνει ο χρόνος σαν μια γάτα
που απολαμβάνει τη σπιτική θαλπωρή,
θέλω να τη χαϊδέψω αλλά δε μ’ αφήνει,
γιατί είναι ένα τετελεσμένο γεγονός
και είναι ευτυχία ότι έχει τη μορφή αυτή.
Δε θέλω να σκέφτομαι ότι θα άλλαζα κάτι,
ας είναι κάτι το ατίθασο στη διαμόρφωσή του,
μαζί με τις προσπάθειές μου,
αυτό είναι που χαίρομαι περισσότερο.

Όπως οι γάτες, ο χρόνος είναι ο σύντροφος της ψυχής,
πολλές φορές η ψυχή δίνει παράξενες αρμοδιότητες ακόμη
και σε άψυχα αντικείμενα ή και ιδέες,
ζεις λίγο μέσα απ’ αυτά,
γίνεσαι αυτά και έτσι ικανός να τα καταλάβεις,
δε μιλάς μόνο σε άλλους ανθρώπους αλλά
και στα αστέρια, τα δέντρα και στον Μαρξ,
όλες τις ώρες που είσαι μόνος,
παραστάσεις και διάσπαρτα κομμάτια
από πράγματα που ίσως ζουν μια ζωή
που φωτίστηκε από τη συμμετοχή σου,
φτιάχνουν υψιτενή οικοδομήματα
όπου η φαντασία περνάει την ώρα της,
στο μπαρ τους προφανώς, όπου προσωποποιημένη
επιδίδεται σε πνευματώδεις και πολυποίκιλτους σχολιασμούς.

Οι εναλλακτικές πηγές των ευκαιριών

Μάθε παιδί μου γράμματα. Περί αυτού πρόκειται. Πόσοι είναι οι Έλληνες που δεν έχουν μπει ποτέ σε βιβλιοπωλείο ή βιβλιοθήκη; Το μεγαλύτερο ποσοστό. Εμένα μου φαίνεται παράξενο. Ελπίζω τουλάχιστον να σημαίνει ότι κάνουν περισσότερο σεξ. Όχι πως έχει καμιά σχέση. Ίσως κάποια. Μαθαίνεις τις γυναίκες που μαθαίνουν…διάφορα πράγματα. Η γνωστή ιστορία πως τα χαρακτηριστικά του φύλου έχουν να κάνουν με το ότι φύλαγαν παιδιά και συνέλεγαν καρπούς. Διαφορετικά απ’ τους άντρες που ήταν κυνηγοί.

Και λέμε πως κάθε μέρα είναι μια ασχολία, μια ρουτίνα, αλλά είναι, περισσότερο, ολόκληρη η ζωή. Αυτή που εξυμνούν οι ποιητές και οι μελωδοί. Είναι δυνατόν να απουσιάζει η πραγματική ζωή; όπως περιγράφει ο Καρυωτάκης στην «Πρέβεζα»; Θέλω να υποστηρίξω ότι θα είχε κάποια νευρική διαταραχή για να φτάσει στο απονενοημένο διάβημα, αλλά υπάρχει η πιθανότητα να ήταν πολύ ειλικρινής και ασυμβίβαστος. Σα τον Βέρθερο. Τι λέει η «Πρέβεζα»; Μαλάκες χωριάτες, είστε καταθλιπτικοί και δε συγχρωτίζομαι μαζί σας. Εγώ πάντως, αν έφτανε η κατάσταση στο απροχώρητο θα γινόμουν τακτικός πελάτης στην κάβα και στα καφενεία και θα παρηγοριόμουν. Αν δε μπορούσα να χαμηλώσω τις προσδοκίες μου. Ποιες προσδοκίες; Απ’ τον κόσμο, υποθέτω. Αλλά δε με νοιάζει αυτή η προσωπικότητα.

Εγώ λέω πως οι γυναίκες στο ποίημα, εκεί που καθαρίζουνε κρεμμύδια και καυκαλήθρες, ήταν ταυτόχρονα και το όνειρο της ευτυχίας κάποιου. Και το ήξεραν. Και υπήρχε κάποιου είδους παιχνίδι. Φαντασιώσεις για πλησίασμα και εξομολογήσεις. Μια ωραιότερη ζωή που είσαι ποθητός. Να, μετά, που μπορείς να πεις τραγούδια, να χορέψεις, να νιώσεις χαρά. Οτιδήποτε κάνουν οι λαϊκοί για να χαίρονται, δεν ξέρω. Για εμένα υπάρχουν οι πνευματικές ανατάσεις απ’ την τέχνη κι απ’ τη μελέτη.

Βασικές ενασχολήσεις

Αυτό θα ήταν μια ζωή, αν ήθελα να την επιλέξω. Αλλά απλά, τώρα θα ήθελα να είμαι έξω. Σ’ ένα μπαρ με καλή μουσική. Αλλά δεν είμαι, είμαι εδώ. Τι κάνω; Νομίζω ότι ένα κομμάτι μου κλαίει. Ο υπόλοιπος μιλάει με τη χροιά της φωνής του William Shatner, περιγράφοντας ένα αγώνα ανάμεσα σε ζητήματα της λογοτεχνίας που αποσκοπεί στο να αναλυθούν. Διάβαζα Tagore πριν και αποτέλεσε το lead-in. Αλλά και το twitter εδώ που τα λέμε, είναι καλλιτεχνικό. Με τον τρόπο που το χρησιμοποιώ εγώ. Αλλά πάλι μένω μόνος, με τον τρόπο που το χρησιμοποιώ εγώ.

Είπα ότι το βρήκα, για λίγο, αλλά ήταν για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Ποτέ η ιδέα ότι όλα είναι μάταια δε φαίνεται άσχετη. Χτίζουμε και χτίζουμε και χαιρόμαστε, λυπόμαστε και είναι απλά χημικές διεργασίες. Δε νιώθω πιο εξελιγμένος από ένα λουλούδι. Πάντα σιωπηλό, γυρνάει το κεφάλι του προς το φως κι αυτό είν’ όλο. Αυτό αναδύει άρωμα κι εγώ πολεμάω με τις λέξεις. Θα μπορούσαμε να είμαστε συμμαθητές. Νιώθω πολύ χίππυς σήμερα. Αυτό είναι τέλειο! Είμαι κοντά στο ιδανικό μου. Νομίζω ότι εδώ ζει η φαντασία μου φυλακισμένη, σα σε κάποιο ποίημα του Blake.

Τώρα ο καθηγητής Hawking λέει πως είναι πιθανό τα ρομπότ να κυριαρχήσουν. Δε μας φτάναν τα προβλήματα τα έτοιμα, φτιάχνουμε κι άλλα. Έτεινα να μην τις προσέχω τις μηχανές, ηλίθια κρύα πράγματα. Εκτός από εργαλεία ο άνθρωπος φτιάχνει και τέχνη. Σίγουρα τα έργα τέχνης είναι πιο όμορφα από τα εργαλεία. Η φύση είναι γενικά άσχημη, αλλά είναι πιο όμορφη από τις πόλεις. Η φύση έχει στυλ, τουλάχιστον.

Ποτάμια

Ποτάμια, μπαίνω στη ροή του ενός, η συνήθεια παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά βλέπουμε ότι δεν είναι το απόλυτο κενό, αυτό με κάνει να σαστίζω λίγο, σα να προσπαθώ ν’ ανέβω σ’ ένα τρένο που κινείται, στην αρχή ήταν, ας πούμε, μια τίγρη που έκλεβε όλα τα φαγητά και «όλοι συμφώνησαν ότι πρέπει να τη σκοτώσουν», η αρχή της σημειολογίας, από εδώ μέχρι την οργάνωση του κράτους με το πρωτόκολλο βασισμένο στη θεατρικότητα δεν ήταν παρά διαδικαστικό θέμα.

Αλλά δε μπορώ να μένω καθόλου στη γνωστή ρητορική, τη διαποτισμένη με τον κοινό νου, αν η γλώσσα είναι αυτό που νομίζω ότι είναι και τα λόγια μας έχουν σχέση με την πραγματικότητα, τότε τι;

Όλοι παρατηρούν και εκφράζουν το αποτέλεσμα αυτών των παρατηρήσεων. Το πιο εντυπωσιακό είναι όταν κάποιος γνωρίζει την ανθρώπινη ψυχή. Δε διαφέρει σε κανένα, είναι κάτι το οικουμενικό. Όλες οι τάσεις είναι παρούσες, απλά άλλες είναι στην επιφάνεια, ενώ άλλες στο βάθος. Σε αυτό το σημείο, η έννοια της «μιας αλήθειας» που σκεφτόμαστε συχνά δε φαίνεται να ισχύει. Η ηθική μοιάζει κάτι το αυθαίρετο, μια ηθικολογία μόνο. Καθορίζεται μόνο ad hoc. Δεν είμαι σίγουρος ότι στ’ αλήθεια μ’ ενδιαφέρει αν κάτι είναι δυσάρεστο για κάποιον, όταν είναι ευχάριστο για ‘μένα. Κοιτάω να μεγιστοποιήσω το όφελος που έχω. Βέβαια, μπορούμε να καταλάβουμε πως η αρχή της απόλαυσης ίσως δεν είναι επαρκής για να αποκομίσουμε όσα θα θέλαμε από τη ζωή. Αναρωτιέμαι τι άλλο χρειάζεται. Νομίζω ότι το έχουμε βρει: Viagra.

Το έλλογο στον άνθρωπο διαχειρίζεται τον πλούτο του. Ακόμη κι ένα ζώο μπορεί να καταλάβει αυτή την έννοια. Απλά τα συμπαθή αυτά πλάσματα δε μπορούν να πάνε μακριά. Οι άνθρωποι κάνουνε απίστευτα ταξίδια. Μέσω αυτής της οικονομίας των αισθήσεων.

παραλείπονται-αγνοούνται

Με κάποιο τρόπο δε μου φτάνει να παραδεχτώ τα λάθη μου. θέλω κάτι παραπάνω. Είναι οριστικό, ήμουν εκεί, ίσως το καλύτερο να είναι να μην είσαι αναίσθητος, αλλά κάποιες φορές προσπαθώ να είμαι με τεταμένες τις αισθήσεις και καταλήγω να φαίνομαι αφύσικος. Καταλήγεις να είσαι στο παρόν. Τώρα αναρωτιέμαι αν παλιά μου άρεσε πιο πολύ η απόλαυση. Δεν ξέρω, αλλά τώρα μπορώ να είμαι πιο πρόστυχος και το απολαμβάνω διπλά.

(Τίποτα που να αξίζει δε διδάσκεται, το μαγαζί έκλεισε, προσεχώς πιτσαρία).

Η αλήθεια είναι πως σπαταλάω το χρόνο μου απλόχερα για να πάρω λίγη συμπάθεια. Νομίζω πως αποκτώ ανεξαρτησία έτσι. Σκέφτομαι τόσο πολυ που πια δεν έχει σημασία πια ο λόγος, ο ειρμός δεν πηγαίνει προς πουθενά ιδιαίτερα, είμαι ο δημιουργός του και συνήθως ο μόνος μάρτυρας της ύπαρξής του και από ‘δω ξεκινούν και τελειώνουν όλα.

Λαμβάνοντας μέτρα

Παραβάλω τη μια στιγμή στην άλλη και λέω: «Να, δες!». Δεν ήξερα πως θα έχω την ευκαιρία να συμμετέχω στη διαμόρφωση του γενικού κλίματος. Αυτή η διαίσθηση που δουλεύει δεν είναι πάντα εναντίον μου όπως στους εφιάλτες, αλλά με συνδράμει κάποτε. Θα έλεγα όχι κατα προτεραιότητα, αλλά, γνωρίζοντας ότι έχει κάτι τέτοιο απέναντί σου, λαμβάνοντας τα μέτρα σου, βρίσκεις κάτι πιο έξυπνο.

Η αρχική αντήχηση

Μακροπρόθεσμα οι εικόνες γίνονται μια κατανοητή περίληψη, μια σειρά επαναλήψεων, ο θόρυβος θέλει αποκωδικοποίηση, είναι ένα άλμα σε ένα άλλο κόσμο, ότι δηλαδή χάθηκες κάπου και αντί για τίποτα, βρήκες ένα πάρτι, αλλά γιατί να έγινε αυτό; γιατί το έψαχνες. Ακόμη και χωρίς να το ξέρεις. Κάνω υποθέσεις, είναι εκνευριστικό να έχεις μόνο δύο επιλογές και να επιλέγεις πάντα τη λάθος! Για κάποιο λόγο. Γιατί σκέφτεσαι σα να ήσουν έξω απ’ τον εαυτό σου και να βλέπεις για μια στιγμή μια συνείδηση που δεν είσαι εσύ και θέλει το αντίθετο από αυτό που θέλεις εσύ. Διαλέγεις αυτή τη γνώμη, γιατί το αντίθετο θα σήμαινε ότι εσύ θα ήξερες κάτι, ειδικά, την έκβαση των γεγονότων, ενώ, προφανώς, δεν ξέρεις κάτι. Οπότε, στο βαθμό που ισχύει αυτό, πάντα διαλέγεις αυτόματα την ξένη γνώμη.

Από εδώ μεριά

Αν σκεφτόταν ένα αντικείμενο, τι θα σκεφτόταν; Μια συρταριέρα θα ήταν ερωτευμένη με μια ντουλάπα; Η ακινησία των επίπλων θα παράγει τις δικές τις επιθυμίες και τις δικές τις προτιμήσεις. Μπορείς να τις καταλάβεις αν μείνεις ακίνητος ή σχετικά ακίνητος, για κάποιο διάστημα. Αν αρχίσεις να τρέχεις μπορείς να καταλάβεις τα αυτοκίνητα. Μου λείπουν οι άνθρωποι.

Απ’ ότι θυμάμαι, ωραία ήταν με τις παρέες και τις σχέσεις. Νομίζω όμως, ότι ο εγωισμός με κάνει να θέλω να νιώθω ευτυχισμένος κάτω απ’ οποιεσδήποτε συνθήκες. Μερικά βράδια τελευταία, ας πούμε, νιώθω ότι πηγαίνω στο κρεβάτι χωρίς να έχω κάνει τίποτα όλη τη μέρα. Σα να ξύπνησα μόνο και μόνο για να ξαναπάω για ύπνο. Μου αρέσει ο ύπνος, αλλά όχι και τόσο. Η κοινωνική μου ζωή σίγουρα πάσχει. Ευτυχώς μιλάω με τους δικούς μου και με 1-2 φίλους. Είναι φανερό όμως ότι μόνο αυτά δε θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες μου για επαφή της ψυχής. Είμαι νέος ακόμη, θέλω ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ.

Αλλά θέλω να περνάω καλά στο μεσοδιάστημα. Πως θα το καταφέρω; Δεν έχω λεφτά να βάλω καλωδιακή τηλεόραση.

Ζωή και κίνηση

Θα βάλω την άρτια φτιαγμένη φράση. Αν το πετύχω. Θα της βάλω και φυτίλι να γίνει πύραυλος. Τέλος πάντων, ούτε ξέρω τι να περιμένω. Να με πάρει τηλέφωνο. Αλλά δεν υποτίθεται ότι τα καλύτερα πράγματα είναι κρυμμένα απ’ την κοινή θέα; Δεν είμαι σίγουρος, δεν υπήρξα ποτέ προνομιούχος, αλλά ο Τσάρλι Τσάπλιν είχε βγει τρίτος σε διαγωνισμό για σωσίες του…Τσάρλι Τσάπλιν. Υπάρχουν τα ταλέντα, να κάτι όμορφο. Η διαφορετικότητα είναι εύφορο έδαφος, τι να υπάρχει πιο δυνατό απ’ τη φύση; Ο Τσακ Νόρις ίσως; Με ένα όνομα κι ένα επώνυμο πάντα στη ζωή, και η ζωή με την πρακτική της πλευρά μαζί με εκείνη των απώτερων σκοπών.

Κάνοντας κάτι

Δοκίμασα να μην κάνω τίποτα, αλλά τώρα ενδίδω τα Σαββατοκύριακα. Υπήρχε ακόμη και η εποχή που δεν ήξερα τη διαφορά μου με μια μηχανή. Σήμερα είδα ότι είναι ηλίθιες κατασκευές, τα μόνα που πλησιάζουν λίγο την αλήθεια είναι τα fractals και οι σπείρες. Θα τα πω όλα, είναι η σχετικότητα των μεγεθών, το μεγάλο είναι το μικρό και το περιέχει.